Odkrywając Zabytkowy Kościół w Starym Gostyniu: Skarb Wielkopolski

Za lasami, za łąkami , za górami czyli malownicze położenie kościoła w Starym Gostyniu w Wielkopolsce

‍

‍

Są miejsca takie jak Stary Gostyń, które aż proszą się aby przyjechać do nich rowerem.

Aby w spokoju podziwiać . kontemplować i zachwycać się pięknem i sielskością Wielkopolski.

‍

Mamy do pokonania raptem 7 kilometrów więc nie doskwiera nam w tej chwili brak auta, które stoi u mechanika ;-)

Wsiadamy z Kubą na rowery by niemalże od początku trasy zachwycić się polami, łąkami, lasami i... jeszcze większą ilością pół :-)

Och ten wielkopolski krajobraz... Uwielbiam.

‍

Gdy tuż przed samym Starym Gostyniem pokonujemy wzniesienie czuję jak wypełnia mnie wdzięczność.

Do życia, do świata, do własnego organizmu...

Za to, że zwyczajnie MOGĘ.

Mogę czuć pracujące mięśnie moich nóg.

Mogę czuć słońce, które grzeje idealnie (chociaż dla Kuby oczywiście za mocno :-) ).

Mogę zachwycić się cykaniem świerszczy.

I raz jeszcze mogę zachwycić się słońcem, które świeci jeszcze niby letnio, ale już widać w tych promieniach nadchodzącą jesień...

‍

‍

‍

Kościół w Starym Gostyniu i nasz niezwykły przewodnik

‍

Zostawiamy rowery i pozwalamy sobie chwilę nacieszyć oczy widokiem kościółka. Szczerze? Dla mnie jest to tak coś innego po tych molochach, do których przywykłam, i które zawsze mnie zachwycają swoją wielkością.

‍

‍

‍

Myślisz, że od razu idziemy zwiedzać? Jeszcze nie :-)

W tej przygodzie będzie nam towarzyszył ktoś wyjątkowy, ktoś kto sprawił, że ten obiekt odzyskuje świetność...

Ale o tym jeszcze nie wiedziałam.

Póki co stałam na progu plebani naciskając dzwonek.

Drzwi otwiera nam On- ksiądz Mirosław Nowak.

To on tutaj "rządzi", a jest czym bo jego parafia liczy 2000 wiernych.

Ale muszę tutaj wspomnieć, że z mojej strony wystarczyło tylko jedno zapytanie by kilka dni później ksiądz znalazł dla nas czas i chęci aby być naszym przewodnikiem.

‍

Zwiedzanie czyli rozpoczyna się nasza przygoda z kościołem w Starym Gostyniu

‍

Nasza trójka przechodzi przez bramę z XVIII wieku.

I na niecałą godzinę przenoszę się w inny świat.

‍

‍

‍

Wiesz, to nie jest zwykły kościół. Wyjątkowym czyni go przede wszystkim fakt, że jest jednym z najstarszych kościołów w powiecie gostyńskim.

‍

Stoję przed tym budynkiem z cegły i bez problemu wyłapuję to o czym opowiada ksiądz Mirosław.

Pierwszy kościół był drewniany, następnie w 1301 roku stanął mały, murowany kościołek. To co widzimy dziś to efekt przebudow, która miała miejsce w latach 1910-1912. To wtedy kościół został powiększony co doskonale widać po różnicy w cegle. Spójrz na zdjęcia poniżej.

‍

‍

‍

Idziemy niespiesznie w stronę cmentarza i dwóch kapliczek grobowych. Ale to co przyciąga mój wzrok to...widok.

Z wniesienia, na którym stoi kościół rozciąga się przepiękna panorama , która dla mnie jest kwintesencją wielkopolskiego krajobrazu. Aż przez chwilę żałuję, że nie ma tutaj ławki abym mogła usiąść z zamkniętymi oczyma i cieszyć się tą idealną ciszą , która panuje w to ciepłe popołudnie.

‍

Wnętrze kościoła pw. św. Marcina w Starym Gostyniu

‍

Wchodzę do przyjemnie chłodnego, kościelnego wnętrza i niemalże od razu dzieją się dwie rzeczy.

Po pierwsze- od pierwszego wejrzenia zachwycam się ołtarzem. Jest świeżo po renowacji trwającej cztery lata.

Mój ulubiony barok pieści oczy. Ksiądz Mirosław opowiada, a w moje myśli co rusz wypełnia bezgłośne "och, ach, wow".

‍

‍

‍

Po drugie- z chwilą gdy mój nos poczuł delikatny zapach starego budynku, drewna i kadzidła czuję jak moja głowa się uspokaja. Jak rozbiegane myśli odnajdują swoje miejsce w mojej głowie, a te wszystkie zbędne zwyczajnie ulatują... Tak działają na mnie właśnie kościoły.

Przez chwilę czuję się idealnie wyciszona. Skupiona na słowach naszego przewodnika.

Ze słów księdza Mirosława przebija się miłość do tego obiektu. Ale także miłość do historii i potrzeba działania, ratowania.

To ile ten człowiek już zrobił dla tego miejsca przez te 7 lat pobytu tutaj... Wow. Chociaż podejrzewam, że nie zawsze miał łatwo bo ludzie nie widzą potrzeby zmian. Zwłaszcza gdy coś stoi, nie sypie się i "tak było zawsze". Nie widzą potrzeby restaurowania, wydawania na to pieniędzy... Pomimo, że przez lata ołtarz pokryty był ohydną olejnicą i "złotą" farbą. Ale dzięki staraniom tego stojącego obok mnie człowieka mogę patrzeć na piękny ołtarz. Podnoszę wzrok i cieszę wzrok pięknie odrestaurowanym sklepieniem.

‍

‍

‍

Na powrót do kościoła czeka jeden z bocznych ołtarzy. Tak, jest w renowacji. Wróci lada moment.

‍

Ale wróć ze mną do głównego ołtarza, gdzie na naszych oczach za sprawą magii techniki odsłania się pomału obraz.

Sekundy gdy obraz zasłaniający pomalutku wędrują w górę zdają ciągnąc się w nieskończoność, a ja czuję jak moje ciało ogarnia napięcie przed tym co zobaczę.

‍

‍

‍

I w końcu ukazuje się ONA!

Matka Boska z Dzieciątkiem- obraz datowany na rok 1645.

Także po renowacji dzięki czemu dziś lśni pełnią swojego blasku jakby dopiero co wyszedł spod pędzla malarza.

Mięsista tkanina wygląda tak autentycznie, że mam ochotę dotkną ją palcami aby przekonać się, że to naprawdę obraz.

I ten spokój malujący się na twarzy Matki Boskiej...

‍

‍

‍

Cały nasz zachwyt "psuje" opowieść naszego przewodnika o kradzieży srebrnej sukienki pochodzącej z początku XVIII wieku...

‍

Jest też piękna chrzcielnica. Po renowacji. Pyszni się swoimi dekoracyjnymi elementami tak, że mam ochotę ich dotknąć. Aż swędzą mnie palce. No ale nie ;-)

‍

‍

Ale jest także ciemna część historii, którego świadectwo znajduje się w tych murach. A mianowicie tablica upamiętniająca poległych z Parafii Starogostyńskiej, którzy zginęli za ojczyznę w latach 1914- 1920.

‍

‍

‍

Opuszczamy kościół. No i co mam Ci powiedzieć?

Chyba równie wielkie wrażenie co kościół, zrobił na nas ksiądz Mirosław.

Jesteśmy pod wrażeniem tego jak dba o ten zabytek. Za to, że stara się o dofinansowanie aby kolejny element wyposażenia dostał swoją szansę na powrót do pełni blasku i aby mogły się tym wszystkim cieszyć kolejne pokolenia...

‍

Po mimo ciężkich lat- kościół podczas wojny był używany przez niemieckiego okupanta jako magazyn, następnie nastały lata "bylejakości", aż w końcu kościół trafił na "swoich" ludzi takich jak miedzy innymi nasz przewodnik, ksiądz Mirosław, którzy sprawili, że o kościele w Starym Gostyniu śmiało można powiedzieć - skarb Wielkopolski.

‍

Architektura kościoła w Starym Gostyniu

• Jednonawowy kościół – z niższym i węższym, prostokątnym prezbiterium – został wybudowany ok. 1300 r.
• W latach 1910-12 rozbudowano go wg projektu Rogera Sławskiego, wydłużono wówczas nawę i powiększono zakrystię.
• W prezbiterium zachowało się pierwotne sklepienie krzyżowo-żebrowe, z żebrami o profilu gruszkowym.
• Wyposażenie głównie barokowe z XVIII w. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1645 r., w sukience srebrnej z początku XVIII w.
• Unikatowym elementem wyposażenia wnętrza są drewniane figury 12 apostołów przy balustradzie chóru

‍

Kilka słów o historii

Kościół w Starym Gostyniu należy do najstarszych w powiecie gostyńskim. Pierwotny kościółek wybudowali benedyktyni lubińscy i początkami swymi sięgał pierwszych wieków państwa polskiego. Na pewno był wykonany z drewna, zanim stał się kościołem parafialnym służył jako kaplica grodowa.

Gdy w 1301 roku Mikołaj Przedpełkowic fundował szpital św.Ducha w Gostyniu, przyłączył do niego wieś Stary Gostyń, a każdorazowo proboszcza starogostyńskiego wyznaczył proboszczem szpitalnym. Wówczas to prawdopodobnie w miejsce drewnianej świątyni wzniesiono murowany kościół w stylu wczesnogotyckim pw. św. Marcina, biskupa z Tours, co wskazuje na wpływ galijski na zakon w Lubiniu. Wzniesiony wtedy kościół zachował swój wygląd do 1910 roku, w którym dokonano jego przebudowy, kiedy proboszczem starogostyńskim był ksiądz Ludwik Kajetan Sobkowski.

*Po więcej informacji o kościele, ale nie tylko zapraszam na stronę Gaso- Gostyń, z której pochodzą także powyższe informacje.

‍

‍

‍